Obiekty Pawła Sobczaka koncentrują się na elementach autoterapii, która jest swoistą potrzebą samodzielnego uzyskania równowagi przez artystę. To próba odrzucenia negatywnych przeżyć związanych z rodzinną historią oraz zastąpienia jej zrozumieniem i zaakceptowaniem kontekstu kulturowego, w którym historia ta została wytworzona. W rezultacie artysta zmienia perspektywę poprzez stworzenie nowego sposobu przeżywania i rozumienia tych doświadczeń.
Sobczak w swoich pracach odnosi się do poziomów psychiki wskazanych przez C.G. Junga — do świadomości, nieświadomości indywidualnej oraz zbiorowej. Skupia uwagę na procesie, w którym zbyt silne, a zarazem niebezpieczne dla zachowania stabilności psychicznej, informacje i doświadczenia trafiają do obszaru nieświadomości. Analizuje jej tajemniczy, skrywany, prywatny spadek.
W tym spadku odnajduje koncepcje odnoszące się do marzeń sennych, cienia i wewnętrznego dziecka:
Cień - skłonności i uczucia, które są automatycznie i spontanicznie wycofywane ze świadomego umysłu.
Sny - informujące o poziomie osobistej świadomości, a także o tym, w jaki sposób istota ludzka dąży do osiągnięcia równowagi psychicznej.
Wewnętrzne dziecko - pierwotny archetyp każdego człowieka, który odpowiada za intuicję oraz kreatywność, stając się źródłem energii i inspiracji.
